Robert Eggers tarafından yönetilen 90 milyon dolarlık Viking intikam destanı “The Northman” hakkında gerçekten bilmeniz gereken tek şey, her bir dakikasının Robert Eggers tarafından yönetilen 90 milyon dolarlık bir Viking intikam destanı gibi hissettirdiği. Bu denklemin her iki kısmı da filmin diğer değerlerine ek olarak değer.
The Northman sıkıcı olsa bile halüsinojenik bir Viking bar mitzvah ile başlayan ilkel kaslı budaklı 10. yüzyıl aksiyon destanı olmasa bile, Björk’ün “Dancer in the Dark,” ve çoğunlukla çıplak iki adamın patlayan bir yanardağın tepesinde ölümüne savaşmasıyla sona erer finansörlerin gişe rekorları kıran ya da büstü tiyatro iklimimiz karşısında bu kadar büyük bir salınımı finanse etmek için küstahlığı olduğu basit bir gerçektir.
Yine de eleştirmenlerin bariz olandan biraz daha az olan herhangi bir şey düzeyinde içi boş gösterilerle o kadar kısırlaştırılmış bir ortamda hafif sürprizlerin devlet sırları gibi ele alındığı ve yeni sürprizin şokunun o kadar ender bir olay ki, onu bir UFO’nun nefes darlığıyla aktarmaya meyilliyiz “The Northman”ın tatmin edici olmadığını belirtmek önemlidir, çünkü böylesine büyük bir filmin her karesinde Eggers’ın parmak izlerinin bulaştığını görmek eğlencelidir Aynı zamanda daha tatmin edici bir şekilde çünkü yönetmenin imzası olan el işçiliği, The Northman’ın modern bağlamını ortadan kaldırmasına ve bir Viking efsanesini o kadar ham ve yeniden anlatmasına izin veriyor ki, kan fiyatları 1000 yıldan beri ilk kez taze dökülmüş gibi görünüyor.
The Northman Eggers’ın en iyi filmi olma konusunda yetersiz kalabilir “The Witch”in bu kadar karanlık yanmasına izin veren duygusal katmanlaşmaya yer bırakmaz, ancak şüphesiz, bazılarını geri döndürmek için devam eden çabalarının zirvesidir. geçmişe bütünlük; dönem folklorunu şimdiki zamanda deneyimlediğimiz tarihi bir sadakatle çekerek oyun alanını şimdi ve sonra arasında düzleştirmek. Tıpkı “Cadı”nın günahı Püriten bir ölümcül tehlike duygusuyla işlemesi nedeniyle bu kadar rahatsız edici olması ve “Deniz Feneri”nin de akıl sağlığının sınırlarında 19. yüzyıl yaşamının tecritini somutlaştırması nedeniyle bu kadar ateşli olması gibi, “Northman” de o kadar etkileyicidir. bir Viking prensinin intikam arayışını sanki kader hava durumu kadar gerçekmiş gibi gösterdiği için.
MS 915 dolaylarında Kuzey Atlantik’te yaşayan bir İskandinav savaşçısına tam olarak böyle görünmüş olabilir. ahlaki aciliyeti, bu eski hikayeye zorlamaya çalıştığımız uygar ahlaki kuralların üstesinden gelir. Hamlet çoğu zaman indirgemeci ve yıkıcı bir şekilde, karar veremeyen biri hakkında bir trajedi olarak özetleniyorsa, Shakespeare’in oyununa ilham veren şiddetli efsaneye dayanan The Northman, asla gerçekte olmayan biri hakkındadır.
Valhalla’nın babası Kral Aurvandill’i beklediği taşlı kale kadar gerçek bir yer olduğu bir dünyada doğan Prens Amleth başlangıçta Oscar Novak tarafından oynanan 10 yaşında bir çocuk olarak görülür her şey eşittir. War-Raven muhteşem ama kurnaz bir Ethan Hawke, savaştan dönmek için. bunu yaptığında, Aurvandill oğlunun erkek olma zamanının geldiğine karar verir bu süreç, çivili bal likörü içmeyi, Aptal Heimir Willem Dafoe etraflarında çılgınca dans ederken aya ulumayı ve sonra da dünyaya bakmayı içeriyor. Amleth’in soy ağacında asılı kalan ölü kralların hayaletleri. The Northman, Eggers karakterlerinin zaten bildiği herhangi bir şeyi açıklamayı reddettiği için Aurvandill’in neden onların arasında olduğunu açıklamakta yavaşlamıyor, ancak cevabımızı çok yakında alıyoruz.
Aslında ertesi sabah, Amleth’in amcası Kardeşsiz Fjölnir Claes Bang, Aurvandill’i katlederek yeni dul Kraliçe Gudrún’u kaçırarak Nicole Kidman, rolünde her türlü harika parlak fikirleri bularak adından söz ettirir. zor durumda olan kurnaz küçük hanım. Fjölnir’in uşağı, tahtın meşru varisi Amleth’in denizde boğulduğunu garanti eder, ancak bu tamamen doğru değildir. Gerçek şu ki, Amleth kaçtı ve 20 yıla yayılan tek bir kesimde, Slav köylerini yağmalayan, küçük bir ev büyüklüğünde, insan etine bürünmüş bir canavar olan, cinayete meyilli bir çılgına dönüşecek. Amcası için toprağı arşınlarken doymak bilmeyen ölüm iştahını beslemek için.
Oyuncunun olağan tehdidini zorlayıcı bir şekilde ikircikli yeni bir yöne kanalize eden iri yarı bir Alexander Skarsgard tarafından canlandırılıyor. düz on yıllar. Çocukluğundan beri taşıdığı nefretten kelimenin tam anlamıyla kamburlaşmış bir adamın şişmiş kabuğu ya da belki de boyun kası bütün bir kanişi sindirmeye çalışan bir boğa yılanı gibi göründüğünde birinin duruşuna olan şey budur, adam yapmaz. Arkadaşları spor yapmak için yerel köylülerden bazılarını okşadığında irkilmedi bile. Bir noktada, çıplak eliyle havada bir cirit yakalar ve onu akıcı bir hareketle fırlatan nöbetçiye geri fırlatır; Bu, Eggers’ın, Amleth’in kaderinin eylemsizliğine fiziksel ağırlık kazandıran birkaç aktarmalı çekimlerinden biri olan acımasız ama ürkütücü bir şekilde dengeli uzun çekimde koreografisini yaptığı bir baskının başlangıcıdır.
Ve bu onu yolundan saptırmış gibi görünen, kendi intikamının dik başlı ivmesinden başka hiçbir şey üzerinde ilerlemeyen bir karakter. İstediği şey açık Amleth her mırıldandığında intikamını alacağım baba. seni kurtaracağım anne. seni öldüreceğim Fjölnir ve o bunlardan herhangi birini yapmadan çok önce ölmüş olacaksın ama adam bir mantradan biraz daha fazlası. Herhangi bir esprisi veya kahramanca eğilimi yok. O asla gülümsemez. Amleth ile ilgili tek gerçek şey, eski prense yolunu hatırlatmak için ortaya çıkan büyülü bir kahin olarak kısa kamera hücresine rasgele mükemmellik getiren Björk’ten değerli yaşam tavsiyesi almasıdır.
Tek zaafı Huş Ormanı’ndan Olga adlı bir köledir Anya Taylor bir Transilvanya aksanı kullanır ve en gülünç seçimlerin bile doğru hissettirdiği aşırı gerçekçi bir filmde yer almaktan yararlanır. Amleth, Fjölnir’in İzlanda’ya kaçtığını öğrendikten ve amcasının en yeni satın alımlarından biri olarak kendini gizlemeye karar verdikten sonra tanışır. Yine de, ondan ilham aldığı sıcaklık bile, eldeki görevden kemiren bir dikkat dağınıklığı gibi geliyor. Akrabalarına karşı şefkat ve düşmanlarına karşı nefret, bu yollar Amleth’e ilk kez sunulduğu kadar birbirini dışlamayabilir, ancak filmin sıkı bir şekilde içerdiği ikinci yarısından çok azı, daha sonra ne yapacağını kıstırmaya ve gevelemeye harcanır. Aksine, The Northman, Amleth’in kendisini gündüzleri Fjölnir’e sevdirirken ve gece yerleşimini terörize ederken, kaderinin özüne daha da yaklaşır; genellikle komik olan ama asla göz kırpmayan türden bir filmin marazi mizahı.
Eggers ve İzlandalı şair Sjón tarafından ortaklaşa yazılan The Northman, modern erkeklik veya ahlak kavramlarına hitap etmiyor, sınırlarını tam anlamıyla kanlı hale getiriyor. Amleth’in arayışının temelleri en derin düzeyde sarsıldığında ve misyonunu terk etmek, onu görmekten daha fazla güç gerektiriyor gibi görünse bile, Eggers kahramanı yargılamayı reddediyor. Amleth aptal bir vahşi olabilir, ancak bu film, amaçlarını gerçekleştiren bir savaşçının hikayesinde saf bir güzellik çekirdeği buluyor. Hikayesi Shakespeare’in en yaralı trajedilerinden birine ilham vermiş olabilir, ancak Northman, amaçsız bir yaşamda bir ölçüde vecd görmekten kendini alıkoyamaz.
Ancak The Northman asla sıkıcı değildir. Amleth’in düşmanlarına öfkeyle baktığı veya Fjölnir’in ilkel tarım arazisinde Kuzey İrlanda kesinlikle İzlanda olarak performansını sergiliyor içinden geçtiği en basit sahneler bile Valhalla’ya giden yolda adımlar olarak canlandırıcı bir şekilde işlendiğinden, Eggers’ın yönünün katıksız kaslılığı bu şansı reddediyor. Robin Carolan ve Sebastian Gainsborough’nun etkileyici müziği hikayeyi bir balinanın kalbi gibi kanla doldururken, Jarin Blaschke’nin donmuş sinematografisi, filmin çamur ve kandan tarihi “Elden Ring” yüksek fantezisine eşit hissedene kadar düzleştirmesine izin veriyor. hem Amleth hem de bizim için doğru. Ayrıca her 10 dakikada bir birinin kafası kesiliyor.
Kapanış
Çünkü bu sizi vücudunuzdan o kadar koparan bir tür film yapımı ki hangi yılda olduğunu unutabilirsiniz. Uzlaşma ile tanımlanan bir film çağında, The Northman sinemalara bir valkyrie’nin öfkesiyle çıkıyor. Sektördeki pek çok insan kaderini değiştirmek için çabalarken, Eggers bize onları fethetmenin ne kadar harika bir his olduğunu hatırlatıyor.
