Adolf Hitler, Almanya’nın diktatörü ve Holokost’un kışkırtıcısı olmak için yükselen olağanüstü bir sanatçıydı. Hitler’in ardında bıraktığı yıkım göz önüne alındığında, 20. yüzyıl tarihçileri için önemli bir soru, Hitler’in Alman hayal gücünü nasıl ele geçirdiği ve iktidara nasıl geldiği olmuştur.
Kişi olarak karizmatik bir karakter değildi; biyografi yazarı Ian Kershaw onu “siyasi yaşamının dışında boş bir gemi” olarak nitelendirdi. Çok az gerçek arkadaşı vardı, kendi zekasının aşırı şişirilmiş bir görüşü vardı ve onu zirveye taşıyacak doğuştan gelen bağlantıları yoktu.
Hitler’in özellikle özgün fikirleri de yoktu; 1919’da katıldığı ve liderliği altında Nazi Partisi olacak olan Alman İşçi Partisi.
Ancak Birinci Dünya Savaşı sonrası Almanya’nın kaosunda, hakimiyet kazanacak olan Hitler’in grubuydu ve bu bir şans meselesi değildi, dedi “Auschwitz’e Dönen Yol: Alman Yahudilerine Doğru Nazi Politikası, 1933” kitabının yazarı Karl Schleunes.
Schleunes, “Alman İşçi Partisi’ni diğer 69 gruptan farklı kılan şey, konuşma yeteneği ve taktikleri gerçekten oldukça etkili olan bir Hitler’e sahip olmamasıdır” dedi.
Ve bir kez ün kazandıktan sonra, Hitler oldukça itici kişiliğini, çocuklar ve hayvanlar tarafından sevilen kültürlü bir beyefendinin medya görüntüleriyle örtbas edebildi.
İlk Yıllar
Hitler’in erken yaşamı, geleceği hakkında ipucu vermiyor. Avusturya’da düşük seviyeli bir memurun oğlu olan Hitler, sert, otoriter babası tarafından aynı zamanda bir bürokrat olmak için yetiştirildi. Babasının dayakları dışında, geleceğin diktatörünün erken çocukluk dönemi nispeten normaldi, ancak Kershaw’ın biyografisine göre, ergenlik döneminde somurtkan ve arkadaşsız oldu. Liseyi hiç bitirmedi ve 1905’ten 1907’ye kadar annesi ile yaşadı.
1907’de Hitler, Viyana’da yaşadığı bir dönemi başlatarak, sanat, mimari ve kültür hakkında büyük açıklamalarda bulunarak, ancak sanatta bir geleceği güvence altına almak için nadiren ciddi bir çaba harcayarak, sanat okuluna kabul edilmeyi başaramadı. 1909’da bir süre evsizlerin kaldığı çöp bir evde yaşadı. kısa süre sonra ucuz şehir manzaraları resimleri satarak geçimini sağlamaya yöneldi.
1913’te Hitler, zorunlu askerlik hizmetinden kaçtığını fark eden Avusturyalı yetkililerden kaçarak Münih’e gitti. Bununla birlikte, Hitler’in yön ve siyasete bir sıçrama tahtası bulacağı yer Alman ordusuydu.
Birinci Dünya Savaşı’nda hizmet, Hitler’e dünyada ilk kez bir yer verdi, diye yazdı Kershaw, asker arkadaşlarının çoğu onu sosyal açıdan biraz garip tuhaf ve iffetli olarak görse bile. Almanya, Hitler’in hardal gazı saldırısından kurtularak hastanede yattığı sırada savaşta yenilgiyi kabul etti. Schleunes, Münih’teki alayına döndüğünü ve nihayetinde askeri istihbaratta çalışan bilgi biriminde bir iş bulduğunu söyledi.
Onu Alman İşçi Partisi ile karşı karşıya getiren işte bu işti. Hitler uzun süredir sağcı milliyetçi görüşlere sahipti, ancak Schleunes, ordunun “kritik bir gelişmede”, onu Alman tarihi, sosyalizmi ve bolşevizm üzerine – sağcı bir bakış açısıyla üniversite derslerine katılması için gönderdiğini söyledi.
Özellikle Hitler, sağcı bir ekonomist Gottfried Feder ve sağcı bir tarihçi Karl Alexander von Müller’in sözlerini yedi. Schleunes, Hitler’in retorik yeteneğine sahip olduğunu fark edenin Müller olduğunu ve onun tavsiyelerinin Hitler’in istihbarat biriminde Alman İşçi Partisi’ni gözetleyen bir casus olarak iş bulmasına yardımcı olduğunu söyledi.
Güç Kazanmak
Schleunes, Hitler’i muhbirden parti üyesine çeviren şeyin Hitler’in bir konuşmacı olarak gücü olduğunu söyledi. Bir Alman İşçi Partisi konferansı sırasında birisi, Bavyera’nın Almanya’nın geri kalanından ayrılarak ülkeyi parçalamasının en iyisi olabileceğini öne sürdü. Bir Alman milliyetçisi olan Hitler, dehşete düştü ve bu fikre karşı çıktı. Konuşma tarzından etkilenen parti lideri, ondan partiye katılmasını istedi. Birkaç gün sonra, 12 Eylül 1919’da Hitler ordunun tam izniyle partinin 55. üyesi oldu.
Kershaw, Hitler’in birahane çevrelerinde ateşli bir konuşmacı haline geldiğini ve geniş alanlarda mitingler düzenleyerek düşük katılımın aşağılanmasını riske atmaya istekli olduğunu yazdı. Örgütlenme yetenekleri onu parti liderliğinin zirvesine taşıdı.
1920’de Hitler ve partinin diğer liderleri Alman İşçi Partisi’nin adını Nasyonal Sosyalist Alman İşçi Partisi’ne (Nationalsozialistische Deutsche ) veya kısaca “Nazi” olarak değiştirdiler. 1921’de Hitler partinin başkanı seçildi ve tüm kontrolü ele geçirdi. Schleunes, bir zamanlar küçük olan grubun diğer sağcı grupları özümseyerek yeni üyeler çekmeye başladığını söyledi.
Hitler şahsen soğuk bir varlık olarak kaldı. Schleunes, “İlginç bir konuşmacı değil” dedi. “Seyircinin önüne çıktığı, bir şekilde bir düğmenin açık olduğu durumlar dışında, gerçekten sıkıcı bir insan. Seyirciyi sağıp şekillendirebilir ve hissettirmesini sağlayabilir.”
Hitler’in konuşma yetenekleri ona erken Nazi Partisi’nde gelişmesini sağlayan kökler verdiyse, o zamanlar Almanya’nın kaosu ve kızgınlığı onun büyümesini mümkün kılan topraktı. Schleunes, Alman halkının I. Dünya Savaşı’nı kaybettikten sonra şokta olduğunu söyledi. Savaş boyunca onlara kazandıkları söylendi. Yiyecek ve kömür kıtlığıyla karşı karşıya kaldılar ve savaşı milyonlarca ölü ve yaralıyla sonlandırdılar. Ancak orduya göre bu fedakarlıklar gerekliydi, çünkü zafer yakındı.
Schleunes, “Onlara dört yıl boyunca söylendi ve aniden ‘Savaşı kaybettik’ diye söylendi” dedi. böyle bir şeyin nasıl olabileceğini anlamak için çoğu kişi komplo teorilerine, özellikle de Yahudi halkının Almanya’yı arkadan bıçakladığına dair teoriye döndü. Schleunes, “Hitler gibi biri için durum olgunlaştı” dedi.
Daha Geniş Bir Popülerlik
Şiddet, Hitler’in erken yükselişine damgasını vurdu. 1923’te Bavyera hükümetini zorla devirmeye çalışacak kadar cesaretlendi ve sonunda Berlin’deki ulusal hükümetin devrilmesine yol açacağını umdu.
Schleunes, bu “Birahane Darbesi”nin başarısız olduğunu, ancak Hitler’in amaçlarına yaygın bir sempati duyulduğunu söyledi. Schleunes, duruşmasının fikirlerini yayınlayan bir megafona dönüştü ve 9 aylık hafif hapis cezasının ona “neredeyse okunamaz” ama çılgınca popüler olan “Kavgam” biyografisini dikte etme fırsatı verdiğini söyledi.
Yazar Dr Benjamin Hett, “Hitler, “Birahane Darbesi”nin başarısızlığından sonra kendisinin ve partisinin devlet kurumlarına, özellikle orduya ve polise karşı şiddetle iktidara gelemeyeceğini anlayacak kadar akıllıydı” dedi. “Demokrasinin Ölümü: Hitler’in İktidara Gelişi ve Weimar Cumhuriyeti’nin Çöküşü” “İktidara ancak sistemin içine girerek gelebildiler ve bunun yolu seçimleri kazanmaktan geçiyordu”.
Hitler’in Almanya’da daha yaygın kabul görmesine yol açan, ekonomik bunalımdan ülkenin I. Dünya Savaşı’nı sona erdiren Versay Antlaşması’na duyduğu nefrete kadar pek çok faktör vardı. Ancak Hitler, cazibesini Münih’in birayla ıslanmış salonlarından diğerlerine kadar genişletmeyi başardı. ülkenin, kısmen kitle iletişim araçları aracılığıyla.
2015 kitabının yazarı Despina Stratigakos, 1932’de cumhurbaşkanlığına aday olduğunu ve orta sınıf seçmenlere ulaşmak için mücadele ettiğini söyledi. Kişisel imajını iyileştirmek için evdeki tasvirine odaklandı. Hitler ve propaganda ekibi, onun geçici, oldukça yalnız kişisel tarihini küçümsemek yerine, onun kişisel hayatını ön plana çıkarmaya başladı.
Stratigakos WordsSideKick.com’a verdiği demeçte, “İyi bir adam, ahlaki bir adam olarak sunuluyor ve bunun kanıtı özel hayatından geliyor.” “Uydurma ama çok etkili.”
Hitler 1932 seçimlerini kaybetti, ancak birçok etkili endüstriyel çıkarların desteğini kazandı. Parlamento seçimleri bir çoğunluk hükümeti kurmayı başaramayınca, Almanya cumhurbaşkanı Paul von Hindenburg dış baskıya boyun eğdi ve Hitler’i şansölye olarak atadı Almanya’da şansölyenin rolü, diğer parlamenter sistemlerde Başbakanın rolüne benzer ve Almanya’da her iki cumhurbaşkanı da seçilmişti halk ve hükümetteki çoğunluk partisini temsil eden bir şansölye tarafından.
1933’te, Hitler’in acil durum yetkilerini ele geçirmek ve siyasi düşmanlarını gözaltına almak için bir bahane olarak kullandığı Reichstag binası ateşe verildi. Tutuklanan komünistler ve diğer solcularla birlikte, Yetkilendirme Yasası adlı bir yasayı parlamentodan geçirmeyi başardı. Etkinleştirme Yasası, Hitler’in kabinesinin parlamentonun onayı olmadan mevzuat oluşturmasına izin verdi.
Muhafazakar Alman Ulusal Halk Partisi’nin (DNVP) desteğiyle ve sol eğilimli Almanya Sosyal Demokrat Partisi’nin (SPD) 24 Mart 1933’teki oylamaya katılmasının yasaklanmasıyla, Hitler’in önerisi 94’e karşı 444 oyla kabul edildi ve bu önemli bir adımdı. Devletin demokratik kurumlarının gasp edilmesi.
Hett, “Bu yasanın ardından, Nazilerin “Gleichschaltung” veya koordinasyon olarak adlandırdıkları şey geldi, muhalefetin temelini oluşturabilecek herhangi bir örgütün ortadan kaldırıldığı veya Naziler tarafından devralındığı bir süreç” dedi. “Bu süreç, Naziler dışındaki tüm siyasi partilerin resmen yasaklandığı 1933 Temmuz’unda büyük ölçüde tamamlandı.”
Hitler, diktatörlüğe giden yolda güçlü silahlarla silahlanırken, Bavyera’daki Obersalzberg’deki ikametgahında paslanan profilleri, onu köpekler ve çocuklar tarafından sevilen kültürlü bir beyefendi olarak tasvir etti. Stratigakos, Hitler’in mimar Gerdy Troost ile birlikte çalışarak, Almanca ve İngilizce dergiler, evde Führer’in kabarık yazılarını bastı.
Stratigakos, “Amerikan Köpek Kulübesi Gazetesi bile bir köpek aşığı olarak Hitler’de bu özelliğe sahipti” dedi. Bu rahat, ev içi sahneler, Hitler’in imajını yumuşatmaya yardımcı oldu. Strateji o kadar başarılıydı ki, 1934’ün en çok satan görüntüleri, Hitler’in evde köpekleriyle veya çocuklarıyla oynarken çekilmiş fotoğraflarıydı.
Düzeni, hitabet ve halkla ilişkiler yoluyla Hitler, Kershaw’ın dediği gibi “hiçbir şey, sıradanlık, başarısızlık”, yalnızca Almanya’nın başbakanı değil, aynı zamanda sevilen bir ünlü haline gelmişti. Dönüşüm tamamlanmıştı.
